Birleşik Otomotiv İşçileri (UAW) sendikasının 150.000 üyesi ile General Motors, Ford ve Stellantis (“Üç Büyükler”) arasındaki toplu iş sözleşmeleri 14 Eylül’de sona eriyor. Sözleşme bitişine beş hafta kala, ABD’deki otomotiv işçileri arasında patlayıcı bir öfke ve militanlık havası ortaya çıkıyor.

İşçiler hem yeni saldırılara karşı koymak hem de daha önce UAW bürokrasisinin desteğiyle dayatılan tavizleri geri almak için mücadele etmeye giderek daha kararlı hale geliyorlar. Geçtiğimiz iki yıl boyunca, işçiler, UAW tarafından desteklenen ve kesintiz olarak önlerine getirilen bir dizi şirket yanlısı sözleşmeyi ezici “hayır” oyları ile reddetti. Son olarak, Hammond, Indiana’daki Lear araç koltuğu fabrikasında çalışan işçiler, Pazar günü UAW tarafından onaylanan bir satış anlaşmasına karşı yüzde 95 oranında hayır oyu kullandılar. Sözleşme oylamasından önceki toplantıda öfkeli işçiler UAW yetkilileriyle karşı karşıya geldi ve grev taleplerini haykırdı.

Bu koşullar altında, UAW Başkanı Shawn Fain geçen hafta, UAW’nin Üç Büyükler ile yeni yapılacak sözleşmelere dahil edilmesini önerdiğini söylediği konuları açıkladı: kademelerin kaldırılması, COLA’nın (Hayat Pahalılığı Ödemesi) geri getirilmesi, maaş esaslı emeklilik, geçici işçilerin istismarına son verilmesi, emeklilik sağlık yardımlarının yeniden tesis edilmesi ve emeklilerin gelirlerinin artırılması. Basında daha sonra çıkan haberlere göre, UAW’nin ayrıca yüzde 46’lık bir ücret artışı önerdiği ve 40 saatlik ücretle 32 saatlik bir çalışma haftası “istediği” söyleniyor.

Önemli ölçüde sulandırılmış olsa da, Fain tarafından önerilen hususlar büyük oranda Otomotiv İşçileri Taban Komitesi Ağı tarafından kabul edilen “ABD otomotiv işçilerinin 2023 toplu sözleşme mücadelesini kazanmak için neye ihtiyacı var” başlıklı bildiriden ve Temmuz ayı başında yayımlanmasından bu yana işçiler tarafından sosyal medyada ve fabrikalarda yaygın bir şekilde dolaşıma sokulan taleplerden aşırılmıştır.

Ancak Fain ve UAW aygıtı, taban komitesi bildirisinin açıkladığı, işçilerin bu talepler için gerçekten nasıl mücadele edip kazanabilecekleri konusunu tamamen dışlıyor.

Zayıflığını ve tabandan yalıtılmışlığını hisseden UAW bürokrasisi, kontrol edilemeyecek bir isyanın önüne geçmek ve inandırıcılığını korumak için umutsuz bir çabayla, tabandan işçilerin taleplerine savunmacı bir şekilde yanıt vermekten ve bunları kendi talepleri gibi sunmaktan başka çaresi olmadığını düşünüyor. Ancak köşeye sıkışan aygıt, kaçınılmaz olarak ihanet edeceği beklentilerini artırarak ateşle oynuyor.

Yapılması gereken, tabandaki bu başkaldırının derinleştirilmesi ve işçilerin saldırıya geçmesidir.

Fain’in yönetimine herhangi bir şey için mücadele etme konusunda güvenilemez. Clarios akü işçilerinin grevini satarak kendini şirketlerin çıkarlarını korumaya adadığını çoktan göstermiştir. İşçilerin, bürokrasinin ne yapacağına dair “bekle ve gör” yaklaşımını benimsemeleri ölümcül bir hata olacaktır.

Muazzam ve amansız bir mücadele gerekmektedir. Stellantis’in bu hafta toptan yeni tavizler talep ederek verdiği yanıttan da anlaşılacağı üzere, işçilerin ihtiyaç duyduğu her şeye şirketler tarafından sert bir şekilde direnilecektir. Otomotiv İşçileri Taban Komitesi Ağı’nın açıkladığı gibi, “Otomotiv işçileri bu mücadeleyi şirket yöneticilerine ve büyük sermaye politikacılarına başvurarak değil, sert ve uzlaşmaz sınıf mücadelesi yoluyla kazanacaktır.”

İşçilerin talepleri için verilen bu mücadeleyi sağlam bir zemine oturtmak için aşağıdaki acil önlemlerin alınması gerekmektedir:

• Grev ücreti haftalık 750 dolara yükseltilmelidir. UAW’nin işçi aidatlarıyla oluşturulan 825 milyon dolarlık grev fonu, grevdeki işçilere yeterli desteği sağlamak üzere kullanılmalıdır. Sendika merkezindeki yüzlerce bürokratın altı haneli maaşlarının derhal azaltılması ve UAW’nin tabandaki işçilere hiçbir faydası olmayan varlıklarının satılması yoluyla ek kaynaklar yaratılmalıdır.
• Tüm görüşmelerde ayrıntılı rapor ve tabanın denetimi. Sendika aygıtının şirket yönetimleriyle işbirliği içinde başvurduğu yalanlar ve kandırmaca taktikleri sicili göz önüne alındığında, işçiler Fain ve UAW müzakerecilerinin sözlerine inanamazlar. Tabanın, şirket yönetimi ve sendika yetkilileri arasında konuşulan her kelimeyi ve hazırlanan her belgeyi tüm ayrıntılarıyla bilmeye hakkı vardır.
• Otomotiv sektöründe15 Eylül’de ülke çapında topyekûn bir greve hazırlanalım. Kıdemli otomotiv sanayisi analistleri, Fain’in sadece birkaç motor fabrikasını greve çağıracağı, bunun da üretimi aksatabileceği ancak UAW’nin tüm üyeleri için grev tazminatı ödemesini gerektirmeyeceği ihtimalini ortaya attılar. Bu, bir ihanetin hazırlandığının açık bir işaretidir. Bu mücadelenin başarıya ulaşması için, Üç Büyükler ve işçilerin en berbat sömürü koşullarıyla karşı karşıya kaldığı parça sektörü de dahil otomotiv sanayisindeki tüm UAW üyeleri sürece dahil edilmelidir.
• İşçiler, UAW bürokrasisinin bunlara ve diğer gerekli önlemlere her adımda direnmesini beklemelidir. Bu nedenle, her şey UAW bürokrasisinden bağımsız olarak taban işçilerinin seferberliğine ve inisiyatifine bağlıdır.

Her fabrikada ve işyerinde, her vardiyada ve her bölümde taban komiteleri kurulmalıdır. Bu komiteler işçilerin fabrikalar ve şirketler arasında bilgi paylaşımı yapmasını, kolektif eylemleri koordine etmesini ve işçi sınıfının muazzam toplumsal gücünü açığa çıkarmasını sağlayacaktır.

Son olarak, yeni örgütsel yapıların yanı sıra yeni bir siyasi stratejiye de ihtiyaç var.

1. İşçilerin yürüttüğü mücadele, Wall Street ve büyük şirketlerin siyasi temsilcileri olan Demokratik ve Cumhuriyetçi partilerden tamamen bağımsız olmalarını gerektirmektedir.

Fain, aynı politikacıların geçen yıl demiryolu grevini yasaklamak ve işçilerin karşı çıktığı bir sözleşmeyi dayatmak için oy kullandıklarını çok iyi bilmesine rağmen, Demokrat senatörlerden ve Kongre temsilcilerinden yanlış bir şekilde “[işçilerimizin] arkasını kolluyorlar” diye söz ediyor.

UAW başkanı ayrıca Biden ve yönetimindeki üst düzey yetkililerle defalarca özel görüşmeler yaptı. Beyaz Saray Rusya ile savaşı tırmandırırken ve Çin ile savaşa hazırlanırken, bu toplantılar işçilere karşı bir komplo olarak görülmelidir. Bu komplonun asıl amacı muhalefeti kontrol altına almak ve bastırmaktır.

2. GM, Ford ve Stellantis gibi dev ulusötesi şirketlerle mücadele etmek için işçiler uluslararası bir strateji benimsemelidir.

Otomotiv sektöründeki işçiler nesnel olarak geniş bir küresel üretim ve işbölümü ağı içinde birbirine bağlıdır. Kanada’da, Üç Büyükler’de çalışan 20.000 işçinin 18 Eylül’de sözleşmeleri sona erecek ve onlar da benzer şekilde Unifor sendika bürokrasisi ile şirket yönetimleri arasındaki gizli anlaşmayla karşı karşıyalar.

İşçilerin yürüttüğü mücadelenin mantığı, şirketlerin diğer ülkelerdeki fabrikalarında üretimi arttırma ve grevi kırma çabalarını boşa çıkarmak için olası bir grevin uluslararası alana, Kuzey Amerika’ya ve ötesine yayılması gerekliliğini gündeme getirecektir.

Amerika Birleşik Devletleri’ndeki otomotiv işçilerinin gerçek müttefikleri Biden, Bernie Sanders ya da diğer Demokrat ve Cumhuriyetçi politikacılar değil, Amerika’nın ve dünyanın dört bir yanında mücadeleye atılan sayısız işçidir.

ABD’de 76.000 oyuncu ve senarist aylardır kararlı bir grev yürütüyor; Almanya’da on binlerce Volkswagen işçisi, şirket yönetimi ve IG Metall sendikası tarafından desteklenen toplu işten çıkarmalar ve maliyet kesintileri tehdidiyle karşı karşıya; Türkiye’de ise 150.000 otomotiv ve metal işçisi bu sonbaharda yapılacak toplu sözleşme görüşmelerinde daha önce verilen tavizleri geri almak için mücadele ediyor. Bu ve diğer mücadeleler birleştirilmeli ve işçi sınıfının çıkarlarını güvence altına alacak bir karşı saldırının başlangıç noktası haline getirilmelidir.

İşçiler, şirketlerin ve medyanın, taleplerinin “makul olmadığı” ya da “gerçekçi olmadığı” ve şirketlerin “rekabetçi” olmasını engelleyeceği yönündeki acımasız propagandasına maruz kalacaktır.

Ancak işçileri kaygı duyması gereken son şey şirket kârlarının savunulmasıdır. Şirketlerin en zengin hissedarlarına kazandırılan muazzam servet işçiler tarafından yaratılmıştır ve işçilere aittir.

Egemen sınıf ve onun medyadan UAW aygıtına kadar tüm uzantıları, bürokrasinin kontrolü dışındaki örgütsel yapılar olan taban komitelerine artan destek karşısında her şeyden önce dehşete düşmüş durumdalar.

UAW aygıtının geçen yılki ulusal sendika seçimlerinde oylamayı gizlemek ve işçilerin katılımını engellemek için gösterdiği tüm çabalara rağmen, Mack Trucks’ta çalışan sosyalist ve tabandan bir işçi olan Will Lehman’a yaklaşık 5.000 işçi oy verdi. Lehman, UAW bürokrasisinin lağvedilmesi, yetkinin işyerindeki işçilere devredilmesi ve Taban Komitelerinin Uluslararası İşçi İttifakı’nın (TK-Uİİ) bir parçası olarak dünya çapında kitlesel bir işçi hareketi inşa edilmesi programıyla önemli bir destek kazandı.

Tabanın yönetimi için mücadele her zamankinden daha yakıcı bir önem ve aciliyet kazanıyor. UAW ile Üç Büyükler arasındaki toplu sözleşmelerin sona ermesine beş hafta kala, kaybedecek zaman yok. İşçilerin hazırlanıp örgütlenmeleri, bağımsız inisiyatiflerini geliştirmeleri, UAW bürokrasisi kaçınılmaz olarak mücadeleye ihanet ettiğinde gafil avlanmamaları gerekiyor. İşçilerin ihtiyacı olanları kazanmak için işçi sınıfının tüm gücünü seferber etmek üzere her geçen günü iyi değerlendirmeliler.