Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’un Michel Barnier’i başbakan olarak ataması Fransız demokrasisinde tarihi bir kırılmaya işaret ediyor. Macron, 7 Temmuz seçimlerinden birinci çıkan Jean-Luc Mélenchon’un Yeni Halk Cephesi’nden (NFP) bir başbakan seçmeyi reddetti. Bunun yerine, yedi hafta süren görüşmelerin ardından, Nazi işbirlikçisi Vichy rejiminden bu yana Fransa’nın aşırı sağın desteğini arkasına alan ilk hükümeti olacak bir azınlık hükümeti kurdu.
Aşırı sağcı Ulusal Birlik (RN), NATO ittifakının, sıkı Avrupa Birliği (AB) kemer sıkma önlemlerinin ve Fransa’ya göçün beş yıl süreyle yasaklanması da dahil olmak üzere göçmen karşıtı şiddetli önlemlerin savunucusu olan Barnier’i desteklediğini açıkladı.
Yeni hükümet için yedi haftadır süren benzeri görülmemiş müzakereler, seçmenlerin haklarının elinden alınmasını ve Fransa’da ve uluslararası alanda işçiler tarafından reddedilen politikaların dayatılmasını amaçlıyor. Macron’un Rusya’ya karşı savaşmak üzere Ukrayna’ya NATO birlikleri gönderme çağrısı Batı Avrupa’da yüzde 89’luk bir muhalefetle karşılaştı. Ayrıca ülkenin askeri yığınağını finanse etmek üzere geçen yıl kitlesel grevlere rağmen uygulamaya koyduğu emeklilik kesintileri de halkın yüzde 91’i tarafından reddedilmişti. Buna rağmen bankalar ve ordu-polis aygıtı halka savaş ve kemer sıkma dayatmak için aşırı sağcı bir hükümetin arkasında saf tuttu.
Hükümete karşı protesto gösterileri düzenleniyor ve Barnier’nin acımasız bir kemer sıkma bütçesi hazırlamasıyla patlamaya hazır bir sınıf çatışması mayalanıyor. Anketler Fransızların yüzde 57’sinin Barnier’ye güvenmediğini ve yüzde 74’ünün Macron’un seçimleri hiçe saydığına inandığını gösteriyor. Ancak Macron-Barnier rejimine karşı mücadele edebilmek için işçiler, her şeyden önce Macron’un destekçisi olan Mélenchon ve NFP’nin iflası konusunda önemli siyasi sonuçlar çıkarmalıdır.
Yaz boyunca NFP, kendisine oy veren milyonlarca işçiyi harekete geçirmekten kaçındı. Parti de l’égalité socialiste’in (Sosyalist Eşitlik Partisi - PES) uyardığı gibi, Mélenchon’un Boyun Eğmeyen Fransa (LFI) partisi, büyük şirketlerin Sosyalist Partisi (PS), Yeşiller ve Stalinist Fransız Komünist Partisi (PCF) tarafından NFP’nin kurulması ileriye doğru atılmış bir adım değil, işçiler için bir tuzaktı. 7 Temmuz seçimlerinden sonra PES şunları yazmıştı:
NFP, kendi iflas etmiş, oportünist seçim stratejisinin bir ürünü olarak, seçim sonrasında keskin bir şekilde sağa kayıyor. NFP, Ensemble ve Macron’u güçlendirmek için kendi adaylarını geri çekerek RN’ye karşı Macron ile ittifaka girdi. Seçimlerden sonra Mélenchon tamamen kapitalist devletteki sağcı güçlerle müzakerelere odaklandı ve Macron’dan defalarca kendisini başbakan ilan etmesini istedi ancak Macron bunu reddetti.
Olaylar PES’in Mélenchon’un stratejisinin gerici karakterine ilişkin değerlendirmesini doğrulamıştır. Mélenchon; işçileri hareketsiz kılarak ve Macron’u neo-faşizme karşı demokrat bir muhalif olarak tanıtarak, Macron’a Ensemble ile RN arasında fiili bir ittifaka dayanan sağcı bir hükümet kurması için zaman kazandırmıştır.
Mélenchon gibi figürler ve NFP gibi örgütler belirli bir işleve hizmet etmektedir: şiddetle sağa savrulan devlet aygıtına ve egemen sınıfa siyasi kılıf uydurmak ve işçi sınıfının kendi programı temelinde bağımsız siyasi müdahalesini engellemek.
Mélenchon ve NFP’nin her büyük kapitalist ülkede benzerleri var: Birleşik Krallık’ta Jeremy Corbyn, Almanya’da Sol Parti, ABD’de Bernie Sanders ve Alexandria-Ocasio Cortez. Her durumda, bu figürlerin ve partilerin rolü, tüm siyasi sistemin daha da sağa kaymasını kolaylaştırmaktır.
İşçi sınıfı içinde, bu gayrimeşru cumhurbaşkanına ve hükümete karşı sol duyarlılığı harekete geçirecek bir grev ve protesto karşı saldırısı hazırlanmalı ve inşa edilmelidir. İşçi sınıfının mevcut düzene karşı nesnel olarak devrimci, büyük muhalefeti, NFP’nin ve sendika bürokrasilerindeki müttefiklerinin ölümcül kıskacından kurtarılmalıdır.
Geçen yıl yapılan anketler, Fransız halkının büyük bir çoğunluğunun, Macron’un emeklilik kesintilerini durdurmak ve hükümetini düşürmek için genel grevi desteklediğini göstermişti. Macron kesintileri parlamentoda oylama bile yapılmadan dayatırken protestoların bastırılmasına karşı öfke patlaması yaşanmıştı. Ancak Mélenchon tarafından desteklenen sendika bürokrasileri, yargının kesintileri onaylamasının ardından grevleri iptal etti. Bu da savaşın tırmanmaya devam etmesine ve resmi Fransız siyasetinde aşırı sağa doğru hızlanan bir kayışa zemin hazırladı.
NFP’yi oluşturan partilerin sınıf mücadelesini on yıllardır bastırması, RN’nin demagojik bir şekilde gerici ve göçmen karşıtı bir temelde toplumsal öfkeye seslenmesine olanak sağlamaktadır. Mélenchon’un kapitalizme karşı işçilerin uluslararası sınıf birliği karşısında popülizm ve milliyetçiliği teşvik etmesi de RN’nin PS, PCF ve Mélenchon’un ihanetine uğrayan işçiler için görünüşte kabul edilebilir bir seçenek olarak sunulmasına yardımcı olmaktadır. Bu durum, Mélenchon’un 2022’de neo-faşist bir cumhurbaşkanı altında başbakan olarak görev yapabileceği yönündeki açıklamasında örneklenmiştir.
İşçi sınıfı, Macron ve RN ile anlaşmalar yapacak bir NFP hükümetini kabul ettirmeye çalışarak demokrasiyi savunamaz ve kapitalist düzenin şiddetle sağa kaymasına karşı koyamaz. İşçi sınıfı içinde faşizme, emperyalist savaşa ve kapitalizme karşı, işçi iktidarı ve sosyalizm için uluslararası bir mücadeleye dayanan bir hareket inşa edilmelidir.
Bu da, NFP’ye bağlı sendika bürokrasilerinden bağımsız olarak, gerçekten devrimci bir program etrafında işçi sınıfı içinde tabandan mücadele örgütleri inşa etmeyi gerektirir. PES aşağıdaki talepleri ileri sürmektedir:
Emperyalist savaşa hayır! Rusya ile savaşı durdurun, NATO’yu dağıtın ve Fransız birliklerini Afrika ve Ortadoğu’dan çekin!
Halkın ezici çoğunluğu tarafından reddedilen NATO’nun Rusya’ya karşı savaşı tırmandırması durdurulmalıdır. Macron’un geçen yıl uygulamaya koyduğu ve emekli maaşlarında yaptığı kesintilerle finanse edilen askeri bütçe iptal edilmelidir. İşçi sınıfının NATO’yu dağıtma ve Fransa’nın Ortadoğu ve Afrika’daki eski sömürge imparatorluğundaki savaşları da dahil emperyalist savaşları durdurma yönündeki uluslararası mücadelesinin bir parçası olaraki Fransa NATO askeri ittifakından ayrılmalıdır.
Gazze soykırımını durdurun! Soykırım karşıtları yargılanamaz!
Fransa’daki ve dünya genelindeki işçiler İsrail rejimine silah üretimini ve teslimatını engellemelidir. Uluslararası mahkemeler tarafından soykırımla suçlanan İsrailli yetkililerin yanı sıra bu soykırımda suç ortağı olan Fransız ve NATO yetkilileri de yargılanmalıdır. Gazze soykırımına karşı çıkanların antisemitizm suçlamasıyla yargılanmasına son verilmelidir. İşçiler, aşırı sağcı güçlerin İsrail rejiminin soykırımına verdikleri desteği, sahte bir şekilde 'Yahudi dostu' ve 'antisemitizm karşıtı' olarak gösterme girişimlerine karşı çıkmalıdır.
Fransa’nın yürütme başkanlığı kaldırılsın!
Macron’un grev ve protestoları hedef alan şiddetli baskı ve kitlesel tutuklamalara ilişkin uzun sicili, yürütme başkanlığının gelişmekte olan polis devletinin merkez noktası olduğunu göstermektedir. Aşırı sağın resmi Fransız ve Avrupa siyasetinin merkezinde hızla yükselişi, bu makinenin faşizan bir diktatörlüğe dönüşme tehlikesini açık ve net bir şekilde ortaya koymaktadır. Yürütme başkanlığı, Fransa’nın çevik kuvvet ve askeri polis birimleriyle birlikte lağvedilmelidir.
Sığınmacılara ve göçmenlere yönelik zulmü durdurun! İşçi sınıfının uluslararası birliği için!
İşçi sınıfının seferber edilmesi, burjuvazinin milliyetçiliği kışkırtarak onu bölme girişimlerine karşı uzlaşmaz biçimde karşı çıkmayı gerektirir. İşçiler, şu anda Fransa ve AB genelinde yaygın olan faşizan önlemlere (göçmenlere yönelik devlet yasakları ve zulmü, sığınmacıların kapatıldığı toplu gözaltı kamplarının inşası ve İslami dini kıyafetleri yasaklayan -NFP tarafından desteklenenler de dahil- aşağılayıcı yasalar) karşı mücadele etmelidir.
Macron’un emeklilik kesintileri iptal edilsin! Banka kurtarma fonlarına el konulsun! Milyarlar istihdam ve sosyal programlar için kullanılsın!
Macron’un gayrimeşru emeklilik kesintileri iptal edilmeli ve işçiler istihdam ve sosyal programlar için para olmadığı yalanını reddetmelidir. Son yıllarda mali aristokrasi tarafından AB kurtarma paketlerinde yağmalanan trilyonlarca avroluk kamu fonuna el konulmalı ve bunlar Fransız ve Avrupa işçi sınıfının sosyal ihtiyaçlarını karşılamak için kullanılmalıdır. Bu, ekonomik yaşamın kontrolünü mali piyasaların ve polis devletinin elinden almak için işçilerin seferber edilmesini ve demokratik taban örgütlenmelerinin oluşturulmasını gerektirmektedir.
Avrupa Birleşik Sosyalist Devletleri için!
Fransa’daki işçilerin savaşa, faşizme, soykırıma, kemer sıkmaya ve kapitalizme karşı en iyi müttefikleri Avrupa ve dünya genelindeki işçilerdir. Barnier diğer AB hükümetleriyle koordineli olarak vahşi kemer sıkma önlemleri hazırlarken, Avrupa işçi sınıfının kemer sıkmaya ve kapitalizme karşı mücadelede siyasi olarak birleşmesi gerekiyor.
Dördüncü Enternasyonal’in Uluslararası Komitesi’nin Fransa şubesi olan Parti de l’égalité socialiste (Sosyalist Eşitlik Partisi), işçi sınıfı içinde, sosyalist bir önderlik inşa etmektedir. Bu önderlik, iktidarın fethini, mevcut devlet kurumlarının lağvedilmesini ve sosyal ve ekonomik yaşamı özel kâr değil toplumsal ihtiyaç temelinde yeniden örgütleyecek bir işçi devletinin kurulmasını hedeflemelidir.
İşçi sınıfının bu devrimci hücumu, kapitalist Avrupa Birliği’nin yerine Avrupa Birleşik Sosyalist Devletleri’ni geçirecek şekilde, Avrupa çapında ve uluslararası bir hareket olarak geliştirilmelidir.