1. Εκατό χρόνια μετά το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και 75 χρόνια μετά την έναρξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, το ιμπεριαλιστικό σύστημα απειλεί για μια ακόμη φορά την ανθρωπότητα με καταστροφή.
2. Η αποδιάρθρωση του παγκόσμιου καπιταλισμού που ξέσπασε το 2008 έχει επιταχύνει σε μέγιστο βαθμό την αρπακτική εξόρμηση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την κατανομή και την ανακατανομή του κόσμου. Ήδη, στις δύο δεκαετίες από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν προκαλέσει την καταστροφή και τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων σε πολέμους στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, την κεντρική Ασία, και την Αφρική. Έχουν αποδείξει ξανά και ξανά την αδιαφορία τους για τα ανθρώπινα δεινά. Τώρα, η κρίση του ιμπεριαλισμού έχει φτάσει σε ένα ποιοτικά νέο στάδιο όπου οι μεγάλες δυνάμεις διακινδυνεύουν ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
3. Ο κίνδυνος ενός νέου παγκοσμίου πολέμου προέρχεται από τις θεμελιώδεις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος – ανάμεσα στην ανάπτυξη μιας παγκόσμιας οικονομίας και τη διαίρεση της σε ανταγωνιστικά εθνικά κράτη, στα οποία είναι ριζωμένη η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αυτό εκδηλώνεται με την πλέον οξεία μορφή στην έντονη προσπάθεια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να κυριαρχήσει στην Ευρασιατική ήπειρο, ιδαίτερα σε εκείνες τις περιοχές από τις οποίες είχε αποκλειστεί για δεκαετίες από τη Ρωσική και την Κινεζική επανάσταση. Στη δύση, οι ΗΠΑ, σε σύμπραξη με τη Γερμανία, έχουν ενορχηστρώσει ένα φασιστικό πραξικόπημα για να θέσουν την Ουκρανία κάτω από τον έλεγχο τους. Αλλά οι φιλοδοξίες τους δεν σταματούν εκεί. Ο απώτερος στόχος είναι ο διαμελισμός της Ρωσικής Ομοσπονδίας, υποβαθμίζοντας την σε μια σειρά από ημι-αποικίες για να ανοίξουν τον δρόμο στη λεηλασία του τεράστιου φυσικού της πλούτου. Στην ανατολή, η στροφή στην Ασία της κυβέρνησης Ομπάμα στοχεύει στην περικύκλωση της Κίνας και τη μεταμόρφωση της σε ημι-αποικία. Σε αυτή την περίπτωση, ο στόχος είναι να εξασφαλιστεί η κυριαρχία πάνω στη φτηνή εργασία που είναι μια από τις πλέον σημαντικές πηγές υπεραξίας που εξάγεται από την εργατική τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο και αποτελεί τη ζωοδόχο δύναμη της καπιταλιστικής οικονομίας.
4. Προς το παρόν, η Ουάσιγκτον επιδιώκει αυτούς τους στόχους σε συνεργασία με τις άλλες μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμμία μόνιμη σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ τους. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, που πολέμησε σε δύο πολέμους ενάντια στις ΗΠΑ τον 20ό αιώνα, αναβιώνει τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του. Έχοντας εξασφαλίσει την κυρίαρχη θέση στη Δυτική Ευρώπη, επιδιώκει να γίνει παγκόσμια δύναμη. Παρόμοια στην Ασία, η Ιαπωνία επιστρέφει στον μιλιταρισμό για να επιδιώξει τις δικές της μακρόχρονες φιλοδοξίες για ηγεμονία στην ευρύτερη περιοχή. Για να νομιμοποιήσει αυτή τη στροφή, γίνονται συστηματικές προσπάθειες για τη συγκάλυψη των αποτρόπαιων εγκλημάτων των ναζιστών και του ιαπωνικού αυτοκρατορικού στρατού τις δεκαετίες του 1930 και 1940.
5. Όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις- συμπεριλαμβανόμενης της Βρετανίας, της Γαλλίας, του Καναδά και της Αυστραλίας – συμμετέχουν πλήρως σε αυτή την πάλη για σφαίρες επιρροής. Κάθε περιοχή στην υδρόγειο είναι πηγή σφοδρής σύγκρουσης· όχι μόνο οι πρώην αποικίες και ημι-αποικίες στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία αλλά επίσης η Αρκτική, η Ανταρκτική και ακόμη και το πέραν της γης διάστημα και ο κυβερνοχώρος. Αυτές οι συγκρούσεις, με τη σειρά τους, αναπαράγουν εντάσεις που οδηγούν σε αποσχιστικές τάσεις, εθνοτικούς διχασμούς και κοινοτικές διαμάχες.
6. Τα καθεστώτα στη Ρωσία και την Κίνα δεν αποτελούν αντίβαρο στην ιμπεριαλιστική πολεμική εξόρμηση. Και τα δύο εκπροσωπούν μια εγκληματική ολιγαρχία η οποία προέκυψε μέσα από την αποκατάσταση του καπιταλισμού που έφεραν σε πέρας οι σταλινικές γραφειοκρατίες, και επιδιώκουν μόνο να υπερασπίσουν τα συμφέροντα τους. Όχι μόνο φέρουν πολιτική ευθύνη για τους τεράστιους κινδύνους με τους οποίους βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες οι ρωσικές και κινεζικές μάζες, αλλά ο εθνικισμός που εξάπτουν εξυπηρετεί τη διαίρεση της εργατικής τάξης.
7. Ένα νέο ιμπεριαλιστικό λουτρό αίματος δεν είναι μόνο δυνατό· είναι αναπόφευκτο εκτός εάν η εργατική τάξη επέμβει πάνω στη βάση ενός επαναστατικού μαρξιστικού προγράμματος. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ού αιώνα ήταν το αποτέλεσμα της αντίφασης ανάμεσα στη παγκόσμια οικονομία και το ξεπερασμένο σύστημα των εθνικών κρατών. Η κάθε μία ιμπεριαλιστική δύναμη επιδίωξε να λύσει αυτή την αντίφαση παλεύοντας για παγκόσμια ηγεμονία. Η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες, που κατέληξε σε ένα περαιτέρω ποιοτικό άλμα στην ολοκλήρωση της παγκόσμιας οικονομίας, έχει φέρει τις θεμελιώδεις αντιφάσεις του καπιταλισμού σε μια νέα κορύφωση έντασης.
8. Η σύγκρουση ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και τα συμφέροντα των εθνικών κρατών εκφράζει το ανέφικτο, κάτω από τον καπιταλισμό, της οργάνωσης μιας παγκόσμια ολοκληρωμένης οικονομίας πάνω σε λογική βάση εξασφαλίζοντας έτσι την αρμονική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Ωστόσο, οι ίδιες αντιφάσεις που οδηγούν τον ιμπεριαλισμό στο χείλος του γκρεμού παρέχουν το αντικειμενικά αναγκαίο κίνητρο για κοινωνική επανάσταση. Η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής έχει οδηγήσει σε μια μαζική ανάπτυξη της εργατικής τάξης. Μόνο αυτή η κοινωνική δύναμη, που δεν οφείλει πίστη σε κανένα έθνος, είναι ικανή να βάλει ένα τέλος στο σύστημα του κέρδους, που είναι η πρωταρχική αιτία του πολέμου.
9. Όλα τα μεγάλα ζητήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η εργατική τάξη – η επέκταση της κοινωνικής ανισότητας, η προσφυγή σε αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης – είναι αδιαχώριστα στοιχεία αυτής της πάλης. Δεν μπορεί να υπάρξει πάλη για τον σοσιαλισμό χωρίς την πάλη ενάντια στον πόλεμο και δεν μπορεί να υπάρξει πάλη ενάντια στον πόλεμο χωρίς την πάλη για τον σοσιαλισμό. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος πρέπει να βρει την αντίσταση της εργατικής τάξης καθώς αυτή θα σταθεί μπροστά ακολουθούμενη από τη νεολαία και τις καταπιεσμένες μάζες, στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος - την πάλη να πάρει την πολιτική εξουσία, να απαλλοτριώσει τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις και να ξεκινήσει το έργο του χτισίματος μιας παγκόσμιας ομοσπονδίας εργατικών κρατών.
10. Η Διεθνής Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς (ΔΕΤΔ) αποφασίζει να θέσει την πάλη ενάντια στον πόλεμο στο κέντρο της πολιτικής της δουλειάς. Πρέπει να γίνει το διεθνές κέντρο επαναστατικής αντίστασης στην αναβίωση της ιμπεριαλιστικής βίας και του μιλιταρισμού. Δεν υπάρχει καμμία άλλη οργάνωση που σκοπεύει έστω να πραγματοποιήσει αυτό το έργο. Αμέτρητοι πρώην ειρηνιστές, προοδευτικοί, οικολόγοι και αναρχικοί έχουν πάρει τις θέσεις τους πίσω από την ιμπεριαλιστική πολεμική εξόρμηση κάτω από το απατηλό λάβαρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παρόμοια, οι ψευτο-αριστερές τάσεις όπως οι παμπλικοί και οι κρατικοκαπιταλιστές, έχοντας αποκηρύξει τον «αντανακλαστικό αντι-ιμπεριαλισμό», ευθυγραμμίζονται με την επιθετικότητα των ΗΠΑ ενάντια στη Ρωσία και την Κίνα.
11. Το χτίσιμο της Τέταρτης Διεθνούς, κάτω από την ηγεσία της Διεθνούς Επιτροπής, είναι το κεντρικό στρατηγικό ζήτημα. Είναι ο μόνος εφικτά νοητός τρόπος με τον οποίο η εργατική τάξη μπορεί να ενοποιηθεί διεθνώς. Το συλλαλητήριο της εργατικής Πρωτομαγιάς που έγινε στο διαδίκτυο στις 4 Μαΐου, όπου πήραν μέρος άτομα από 92 χώρες, έδειξε την αυξανόμενη υποστήριξη για την επαναστατική προοπτική της ΔΕΤΔ και τη δυνατότητα για την ανάπτυξη της ως το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το καθήκον της ΔΕΤΔ τώρα είναι να εργαστεί για τη δημιουργία τμημάτων σε νέες χώρες και περιοχές του κόσμου.
Η παραπάνω δήλωση υιοθετήθηκε από τη Διεθνή Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς στις 9 Ιουνίου 2014.