Η ψηφοφορία της Τετάρτης στην ελληνική Βουλή, στην οποία ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πέρασε εσπευσμένα πάνω από 900 σελίδες μέτρων λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) υπαγορευμένων από το Βερολίνο, ολοκληρώνει μια καταστρεπτική προδοσία του ελληνικού λαού από το κόμμα του Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ («Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς»).
Σχεδόν από τη μια στιγμή στην άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδεχθεί τη λιτότητα σαν να ήταν η πιο φυσική πολιτική στον κόσμο, ποδοπατώντας τόσο τις εκλογικές του υποσχέσεις να τερματίσει το μνημόνιο της ΕΕ όσο και το 61 τοις εκατό της ψήφου για «όχι» ενάντια στη λιτότητα της ΕΕ στο δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου. Η ατζέντα του των κοινωνικών περικοπών, των αντιδραστικών νομοθετικών «μεταρρυθμίσεων» και των ιδιωτικοποιήσεων που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια ευρώ θα ρημάξουν την Ελλάδα. Οι συνέπειες θα είναι τρομερές για εκατομμύρια Έλληνες εργαζόμενους που ήδη αντιμετωπίζουν πείνα, ανεργία και έλλειψη ιατρικής φροντίδας.
Ο Τσίπρας, που λανσαρίστηκε σαν ένας αριστερός δημεγέρτης στις εκλογές του Ιανουαρίου, αποδείχτηκε ότι είναι μια ελαφρά ποικιλία αντιδραστικού της ελεύθερης αγοράς. Αναλύσεις στον τύπο τον συγκρίνουν ήδη με τον Φρανσουά Μιττεράν, τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού κόμματος, που εκλέχτηκε πρόεδρος της Γαλλίας στη βάση ενός εθνικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων το 1981, και αποκήρυξε το πρόγραμμα του δύο χρόνια αργότερα, εξαπολύοντας μια «στροφή λιτότητας» για να επιτεθεί στην εργατική τάξη. Όσο βρώμικος και αν ήταν ο ρόλος του Μιττεράν, μια πιο ακριβής σύγκριση για τον Τσίπρα, όσον αφορά τις ακραίες αντιθέσεις στις πολιτικές του, θα ήταν ένας άλλος γάλλος πολιτικός: ο Πιερ Λαβάλ, που από κατ’όνομα σοσιαλιστής κατέληξε να είναι το δεξί χέρι του στρατάρχη Φιλίπ Πετέν κατά τη ναζιστική κατοχή.
Σε μια προσπάθεια να συγκρατήσει την αναβράζουσα οργή ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους νέους στη Ελλάδα, ορισμένοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ποζάρουν σαν αριστεροί διαφωνούντες για να επινοήσουν δικαιολογίες, να ανασυνταχθούν πολιτικά και να εμποδίσουν όσα διδάγματα μπορούν να εξαχθούν από την προδοσία τους. Μια δήλωση αυτών των αχρείων είναι η «Ανακοίνωση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία-μνημόνιο και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.» Η δήλωση δημοσιεύτηκε στο International Viewpoint, ένα ψευτο-αριστερό περιοδικό που προσπαθεί απεγνωσμένα να εμποδίσει την επίδραση από το ξεσκέπασμα του ΣΥΡΙΖΑ πάνω στις οργανώσεις που προβάλει διεθνώς, όπως το Ποδέμος στην Ισπανία και το Νέο Αντι-καπιταλιστικό Κόμμα στη Γαλλία.
Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ (ΝΣ) αρχίζει αποδίδοντας την ευθύνη για τις πολιτικές του Τσίπρα σε ένα πραξικόπημα από την ΕΕ. Η συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ με την ΕΕ στις 13 Ιουλίου, γράφει η ανακοίνωση, «είναι χωρίς αμφιβολία μια τεράστια ήττα για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα. Το χωρίς προηγούμενο πραξικόπημα που έκαναν οι πιστωτές ήταν μόνο το τελευταίο επεισόδιο σε μια σειρά ενεργειών απόλυτου εκβιασμού που οδήγησαν την κυβέρνηση σε ένα ασφυκτικό πολιτικό αδιέξοδο.»
Δεν υπήρξε «πραξικόπημα» ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας παρέμεινε στην εξουσία καθ’όλη τη διάρκεια των διαβουλεύσεων με την ΕΕ, επιβλέποντας τον σχεδιασμό, τη διαπραγμάτευση και τη θέσπιση δρακόντειων μέτρων λιτότητας. Καθώς, όπως μπορούσε να προβλεφθεί, η ΕΕ επέμεινε στη λιτότητα – το πρόγραμμα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκλεγεί για να αντιταχθεί – ο ΣΥΡΙΖΑ συνθηκολόγησε επανειλημμένα, πρώτα συμφωνώντας να παρατείνει το μνημόνιο λιτότητας της ΕΕ τον Φεβρουάριιο, και κατόπιν επιβάλοντας νέα μέτρα λιτότητας τον Ιούλιο.
Καθώς συμβαίνει πάντοτε με τις δηλώσεις της ψευτο-αριστεράς, η ΝΣ προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από ακατανόητη φρασεολογία που έχει σκοπό να δώσει μια επίφαση νοηματικού βάθους στις αντιδραστικές πολιτικές της. Καθώς ισχυρίζεται, «Ωστόσο, θα ήταν εξαιρετικά ελλειματικό από τη μεριά μας, να ερμηνεύσουμε το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης μόνο ως αποτέλεσμα των επιλογών των δανειστών. Οφείλουμε να απολογίσουμε αρνητικά τη σημαντική υποτίμηση των συσχετισμών εντός ευρωζώνης, την απόλυτη πεποίθηση ότι τα ορθολογικά επιχειρήματα θα μπορούσαν να πείσουν τους θεσμούς να συμφωνήσουν σε μια «αμοιβαία επωφελή» συμφωνία, αλλά και το ότι η απειλή ενός grexit θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο στην επικράτηση του δικού μας σχεδίου. Τα παραπάνω συνέτειναν αποφασιστικά στην απουσία ενός εναλλακτικού σχεδίου ρήξης... γεγονός που ήταν καθοριστικός παράγοντας εγκλωβισμού μας.»
Σε απλά ελληνικά, η ΝΣ ισχυρίζεται ότι η πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν το αποτέλεμα λανθασμένων αντιλήψεων και ανεδαφικών ελπίδων που έχουν αποδειχθεί αβάσιμες. Στην πραγματικότητα, οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το προϊόν σκόπιμης παραπλάνησης που είχε την πηγή της στη φύση της οργάνωσης. Ήρθε στην εξουσία πλήρως προετοιμασμένος να εφαρμόσει αντι-εργατικά μέτρα και να υπερασπίσει τον καπιταλισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Στην πιο αποκαλυπτική ίσως δήλωση, η ΝΣ γράφει ότι η «επανάπαυση, για μεγάλο διάστημα σε τεχνικές διαπραγματεύσεις εν όψει του βέβαιου ‘έντιμου συμβιβασμού’ δεν έδωσε χώρο για τον ενθουσιασμό και τη δυναμική που δημιουργεί η συμμετοχή της κοινωνίας, ενάντια στη κυριαρχία των τεχνοκρατών...»
Τι σημαίνει αυτό; Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ τράβηξαν σε μάκρος τις συνομιλίες τους για να κερδίσουν χρόνο, και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποπροσανατολίσουν τη λαϊκή αντίσταση.
Μετά τη σαρωτική ψήφο για «όχι,» κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η εργατική τάξη και τα πτωχότερα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού δεν ήθελαν να αγωνιστούν. Η ψήφος για «όχι» προκάλεσε πλατιά υποστήριξη και ενθουσιασμό μέσα στην εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη. Ωστόσο, το κύριο εμπόδιο που προέκυψε ήταν ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σταθερά αντίθετος στην κινητοποίηση της εργατικής τάξης στην πάλη ενάντια στην ΕΕ και τη λιτότητα.
Εκφράζοντας τα συμφέροντα τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης και της εύπορης μεσαίας τάξης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε απεγνωσμένα να αποφύγει μια ρήξη με την ΕΕ και να κρατήσει το ευρωνόμισμα. Ήταν έτοιμος να δεχθεί μια συμφωνία με την ΕΕ με σχεδόν οποιουσδήποτε όρους και να την εφαρμόσει πάνω στην εργατική τάξη.
Ωστόσο, η ΝΣ τηρεί σιγή ως προς τον λόγο που ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε τους τεχνοκράτες στην ΕΕ και την Ελλάδα να περάσουν ανενόχλητοι άγριες επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη. Επιπλήττει την «αναρμοδιότητα» της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, την «ατροφία των καθοδηγητικών οργάνων,» και ακόμη «την ανεπάρκεια του μηχανισμού του κόμματος (και της οργάνωσης νεολαίας).» Παρ’όλα αυτά, επιμένει ότι τίποτε θεμελιώδες στην πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να αλλάξει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται σε ένα πολιτικό μοντέλο που είναι κοινό σε αναρίθμητες ψευτο-αριστερές και μικροαστικές οργανώσεις: το χτίσιμο ενός κόμματος γύρω από μια χαρισματική μηντιακή προσωπικότητα, που αναπόφευκτα είναι ένα δεξιό εξαχρειωμένο άτομο. Ο «σέξι Αλέξης» παιζει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τον ίδιο ρόλο που παίζει ο Πάμπλο Ιγκλέσιας στο Ποδέμος της Ισπανίας , ο Ολιβιέ Μπεζανσενό στο Νέο Αντι-καπιταλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, και ο Μπέπε Γκρίλο στο Κίνημα Πέντε Αστέρων στην Ιταλία.
Η ΝΣ καλεί την άμεση σύγκληση έκτακτων συσκέψεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για να συζητηθεί πώς θα προστατευθεί η «ιστορική νίκη» της ανόδου του στην εξουσία από τις αρνητικές συνέπειες της εφαρμογής από τον ΣΥΡΙΖΑ ενός νέου μνημόνιου λιτότητας της ΕΕ.
Συγκαλώντας αυτές τις συσκέψεις, γράφουν στη συνέχεια, ο ΣΥΡΙΖΑ «πρέπει να προστατεύσει όλα τα μέλη του από προσωπικές επιθέσεις εναντίον τους, που καμία σχέση δεν έχουν με τις αρχές κι αξίες της Αριστεράς. Δεν μπορούμε, μέσα σε όλα αυτά, να αμελήσουμε ωστόσο το σπουδαίο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Η κυβέρνηση σε αυτή την περίπτωση, επιλέγοντας να δώσει τον λόγο στον λαό, κατάφερε να τον κάνει πρωταγωνιστή κόντρα στους ακραίους εκβιασμούς, τη χρηματοπιστωτική ασφυξία, τις κλειστές τράπεζες κα τη μηντιακή φρενίτιδα... είναι δυνάμει νικηφόρος.»
Η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μια ιστορική νίκη, αλλά μια ιστορική απάτη, και η ΝΣ απλά συγκαλύπτει αυτή την απάτη. Ενώ επιμένει ότι δεν θα πρέπει να γίνεται κριτική των πεπραγμένων του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζει το δημοψήφισμα του Τσίπρα – μετά το οποίο επέβαλε γρήγορα μαζική λιτότητα πάνω στον ελληνικό λαό – σαν μια ακόμη νίκη.
Τα επιχειρήματα της ΝΣ είναι τα συνηθισμένα της ψευτο-αριστεράς, που προσπαθεί απεγνωσμένα να εμποδίσει την εμφάνιση ενός πολιτικά ανεξάρτητου κινήματος της εργατικής τάξης, να διατηρήσει την επιρροή της όσο γίνεται περισσότερο πάνω στις μάζες, και να πετύχει την εκλογή παρόμοιων κυβερνήσεων στην Ισπανία, τη Γαλλία και πιο πέρα. Η προδοσία του ελληνικού λαού από τη ψευτο-αριστερά είναι μια προειδοποίηση προς τη διεθνή εργατική τάξη για το ποιές θα είναι οι πολιτικές του Ποδέμος στην Ισπανία, του Αριστερού Μετώπου στη Γαλλία, ή όποιων άλλων ψευτο-αριστερών ομάδων εφόσον έρθουν στην εξουσία.
Οι επιπτώσεις της προδοσίας στην Ελλάδα είναι δυνατόν να ξεπεραστούν μόνο ξεσκεπάζοντας με σκληρή κριτική τον ταξικό και πολιτικό ρόλο της ψευτο-αριστεράς σαν τους μικροαστικούς, αντι-μαρξιστικούς μεσολαβητές του χρηματοπιστωτικού κεφάλαιου.
24 Ιουλίου 2015