Με εκπληκική ταχύτητα, η υπο την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση απαρνήθηκε την σαρωτική ψήφο υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής ενάντια στις απαιτήσεις για λιτότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Τέσσερεις μόνο μέρες αφ’ότου οι Έλληνες εργαζόμενοι και νέοι απέρριψαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τις επιταγές της ΕΕ, η κυβέρνηση παρουσίασε μια εισήγηση για μέτρα λιτότητας ύψους 13 δισεκατομμυρίων ευρώ τα οποία θα εξεταστούν το Σαβαττοκύριακο στη διάσκεψη των Ευρωπαίων υπουργών οικονομικών και ηγετών. Η ελληνική κυβέρνηση ελπίζει ότι τα στυγνά μέτρα θα της εξασφαλίσουν €53 δισεκατομμύρια ενός πακέτου διάσωσης της ΕΕ.
Η εισήγηση, η οποία εγκρίθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής Βουλής το πρωί της Παρασκευής, είναι ακόμη πιο σκληρή και από το πακέτο λιτότητας ύψους 9 δισεκατομμυριών ευρώ το οποίο απέρριψαν οι Έλληνες ψηφοφόροι στο δημοψήφισμα. Περιλαμβάνει:
* Σταδιακή αύξηση του όριου ηλικίας για συνταξιοδότηση από τα 62 στα 67, με ολοκλήρωση το 2022, μαζί με «αντικίνητρα» για πρόωρη συνταξιοδότηση.
* Η αφαίρεση του επιδόματος αλληλεγγύης για φτωχούς συνταξιούχους και 50 τοις εκατό αύξηση στις υγειονομικές δαπάνες των συνταξιούχων.
* Μια αύξηση του ΦΠΑ στο 23 τοις εκατό για τα περισσότερα προϊόντα που επιβαρύνει δυσανάλογα τα πτωχότερα κοινωνικά στρώματα, η οποία θα εφασμοστεί και στα πολυάριθμα, και σε πολλές περιπτώσεις απόμερα και εξαθλιωμένα, νησιά της Ελλάδος.
* Περικοπές στους μισθούς του Δημόσιου Τομέα η οποία θα επιβληθεί με την «ενοποίηση» του πλέγματος των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων, μαζί με περαιτέρω επιθέσεις ενάντια στην εργατική νομοθεσία.
* Η ολοκλήρωση όλων των προς το παρόν προγραμματισμένων ιδιωτικοποιήσεων, συμπεριλαμβανομένων και των λιμένων του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης και του Ελληνικού.
* Περικοπές στις επιδοτήσεις καυσίμων για τους αγρότες, μαζί με μια αυστηρότερη επιβολή της φορολογικής νομοθεσίας για την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης των μικρών επιχειρήσεων, των ιδιοκτητών ακινήτων και των αυτοαπασχολούμενων.
Με εκπληκτικό κυνισμό, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να παρουσιάσει αυτή την απευθείας απόρριψη της θέλησης του ελληνικού λαού ως νίκη της δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα επαληθεύει πλήρως την αρχική εκτίμηση του World Socialist Web Site πως η απόφαση για προσφυγή σε δημοψήφισμα ήταν «μια αντιδραστική απάτη, ο σκοπός της οποίας ήταν να περιβάλει με ένα πέπλο δημοκρατικής νομιμότητας τη λεηλασία της Ελλάδας από τις τράπεζες.»
Αυτή η αδιάντροπη υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις της ΕΕ είναι η αναπόφευκτη κατάληξη ολόκληρης της πορείας του από τότε που ανήλθε στην εξουσία τον Γενάρη. Από την αρχή, δεν επιδίωξε τίποτε άλλο πέρα από οριακές τροποποιήσεις στην πολιτική της ΕΕ. Δεσμεύτηκε αμέσως πως δεν θα έπαιρνε μονομερή μέτρα για την αποκήρυξη των €300 δισεκατομμυρίων του ελληνικού χρέους και δεν θα επέβαλε ελέγχους για τον περιορισμό της φυγής κεφαλαίων από τις ελληνικές τράπεζες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε οποιαδήποτε έκκληση στη μαζική αντίθεση ενάντια στην λιτότητα της ΕΕ που υπάρχει στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη. Αντ’αυτού η κυβέρνηση επιχείρησε να καλοπιάσει τις μεγάλες τράπεζες και της ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καθώς και την κυβέρνηση Ομπάμα. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, υπό την ηγεσία του Βερολίνου, συμπεριφέρθηκαν στον Τσίπρα με την περιφρόνηση που του άξιζε, ξέροντας πως δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν από τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ.
Όταν η ΕΕ παρακράτησε κονδύλια από την Ελλάδα, η υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση άρχισε να λεηλατεί δισεκατομμύρια ευρώ αποθεμάτων μετρητών από τοπικές αυτοδιοικήσεις, νοσοκομεία και πανεπιστήμια για να αποπληρώσει τους πιστωτές της. Όταν τα κονδύλια αυτά τελείωσαν και η ΕΕ απείλησε να κόψει τις πιστώσεις στην Ελλάδα και να την αποβάλει από την ευρωζώνη, ο Τσίπρας κάλεσε το δημοψήφισμα. Σύμφωνα με μια αναφορά του Ambrose Evans-Pritchard στην Daily Telegraph σχετικά με τις συζητήσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας υπέθεσε πως η ψήφος υπέρ του «ναι» θα κέρδιζε, επιτρέποντας του έτσι να παραιτηθεί, να καλέσει νέες εκλογές και να αφήσει μια νέα κυβέρνηση να επιβάλει τις περικοπές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξεπλάγη από την σαρωτική ψήφο υπέρ του «όχι» που έδωσαν οι ελληνικές μάζες. Σε αυτό το σημείο, μόνο δύο εναλλακτικές ήταν δυνατές: η αξιοποίηση του ψήφου ως σημείο αφετηρίας για την κινητοποίηση της αντίθεσης στην λιτότητα που ξέσπασε την περασμένη εβδομάδα, ή επαίσχυντη συνθηκολόγηση. Χωρίς καμμία έκπληξη, ο ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε την συνθηκολόγηση.
Ενώ οι απειλές των ευρωπαϊκών τραπεζών και κυβερνήσεων έπαιξαν ρόλο, πιο μεγάλο κίνητρο για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο φόβος που έχει για την ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης. Ο Τσίπρας και η κλίκα των κυβερνητικών του αξιωματούχων είδαν τη μαζική διαδήλωση πριν το δημοψήφισμα και την σαρωτική ψήφο υπέρ του «όχι» σαν συμφορά.
Η ενέργεια του ΣΥΡΙΖΑ για την επιβολή ενός χωρίς προηγούμενο πακέτου λιτότητας της ΕΕ είναι μια σοβαρή ήττα για την εργατική τάξη. Όχι μόνο αφήνει τις ελληνικές μάζες στο έλεος της ΕΕ, αλλά στο βαθμό που οι δειλές πράξεις του ΣΥΡΙΖΑ εννοούνται ως «αριστερές πολιτικές», οι πιο αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις, όπως το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, θα ενισχυθούν.
Τα γεγονότα στην Ελλάδα είναι μια τεράστια στρατηγική εμπειρία της διεθνούς εργατικής τάξης. Έχουν ξεσκεπάσει ξεκάθαρα τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και παρόμοιων ψευτο-αριστερών κομμάτων ανά τον κόσμο, τα οποία είναι ριζωμένα στην ευκατάστατη μεσαία τάξη και διαπαιδαγωγημένα στον μεταμοντερνισμό. Σύμφωνα με τους καθηγητές και τους κοινοβουλευτικούς που ηγούνται αυτών των οργανώσεων, η εποχή της ταξικής πάλης και του Μαρξισμού έχει τελειώσει.
Στην πραγματικότητα, η εργατική τάξη παίρνει μια σκληρή διαπαιδαγώγηση για τις πραγματικότητες του καπιταλισμού όπως αυτές αποκαλύπτονται από τον Μαρξισμό: τη στυγνότητα της άρχουσας τάξης, την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, την ασυμβίβαστη σύγκρουση μεταξύ των συμφερόντων των εργαζομένων και των καπιταλιστών.
Επίσης, η εργατική τάξη βλέπει τί διαπράττει ένα ψευτο-αριστερό κόμμα όταν ανέρχεται στην εξουσία. Αντιμέτωπος με τη διαμάχη μεταξύ των απαιτήσεων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για λιτότητα και την κοινωνική οργή της εργατικής τάξης, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέφυγε στην αγκαλιά των τραπεζών.
Η αντίσταση κατά της λιτότητας απαιτούσε άμεσες ενέργειες ενάντια στην ΕΕ και την ελληνική αστική τάξη: τη στάση πληρωμών του ελληνικού χρέους, την επιβολή συναλλαγματικού ελέγχου, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των κύριων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο, μια έκκληση για κοινή δράση και υποστήριξη από την εργατική τάξη στην Ευρώπη και διεθνώς. Ωστόσο, κανένα από αυτά τα μέτρα δεν μπορούσε να ληφθεί, λόγω του ταξικού χαρακτήρα και προσανατολισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Τσουκαλάς (με δηλωμένες προσωπικές αποταμιεύσεις το 2013 πάνω από 1 εκατ. ευρώ), ο Υπουργός Οικονομικών Τσακαλώτος (με χαρτοφυλάκιο μετοχών αξίας πάνω από €500.000), ο Υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης (με καταθέσεις €426.000 στην JP Morgan), ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος (με αποταμιεύσεις ύψους €350.000, χαρτοφυλάκιο μετοχών και 11 ακίνητα) και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης (του οποίου η σύζυγός Δανάη Στράτου είναι εκατομμυριούχος) δεν μπορούν να φανταστούν ή να ανεχθούν μια ρήξη με την ΕΕ διότι – όπως και με την υπόλοιπη ελληνική άρχουσα ελίτ – θα έχαναν μεγάλο κομμάτι του πλούτου τους αν η Ελλάδα έφευγε από το ευρώ και τα περιουσιακά τους στοιχεία επανεκτιμώντο σε ένα σφοδρά υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η σημερινή έκβαση στην Ελλάδα ήταν το αποτέλεσμα της άρνησης της εργατικής τάξης να παλέψει: οι εργαζόμενοι ψήφισαν «όχι» στην λιτότητα της ΕΕ κινητοποιώντας πίσω τους μεγάλα τμήματα της νεολαίας και της μεσαίας τάξης. Το μεγάλο εμπόδιο που υψώθηκε μπροστά στην εργατική τάξη στην Ελλάδα ήταν ο αντιδραστικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τρότσκι περιέγραψε πολύ καλά τον ρόλο των σημερινών απολογητών του ΣΥΡΙΖΑ όταν έγραψε: «Αυτή η ανίκανη φιλοσοφία, η οποία επιχειρεί να προσαρμόσει τις ήττες σαν ένα αναγκαίο συνδετικό κρίκο στην αλυσίδα των κοσμικών εξελίξεων, είναι εντελώς ανίκανη να θέσει και αρνείται να θέσει το ερώτημα για συγκεκριμένους παράγοντες όπως πολιτικά προγράμματα, κόμματα, προσωπικότητες που ήταν οι οργανωτές της ήττας. Αυτή η φιλοσοφία της μοιρολατρίας και της υποταγής είναι διαμετρικά αντίθετη στον Μαρξισμό ως θεωρία της επαναστατικής δράσης.»
Όλοι αυτοί που σήμερα λειτουργούν ως απολογητές του ΣΥΡΙΖΑ – το Ποδέμος στην Ισπανία, το Αντικαπιταλιστικό Κόμμα και το Αριστερό Μέτωπο του Jean-Luc Mélenchon στην Γαλλία, η Διεθνής Σοσιαλιστική Οργάνωση (International Socialist Organization) στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Αριστερό Κόμμα στην Γερμανία – το κάνουν επειδή, αν έρχονταν οι ίδιοι στην εξουσία, δεν θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά. Όλη αυτή η σωρεία των μικροαστικών ομάδων δεν μπορεί να φέρει τίποτε άλλο παρά την καταστροφή στην εργατική τάξη.
Το βασικό ζήτημα είναι η επίλυση της κρίσης προοπτικής και πολιτικής ηγεσίας της εργατικής τάξης, που απαιτεί το χτίσιμο της Τέταρτης Διεθνούς ως το Παγκόσμιο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης υπό την ηγεσία της Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς.
11 Ιουλίου 2015